آغاز طراحی گرفیک در اروپا بخش سوم
برای مطالعه‌ی بخش دوم اینجا کلیک کنید
این طرح‌ها بر اساس چهار علامت هویتی کارگاه یعنی گل رز، حرف اول کارگاه، طراح و سازنده، تولید شدند. طراحی سربرگ، کارت، برگ خریدها و کاغذ بسته‌بندی این کارگاه را هافمن انجام داد. مربع در هرکدام از این اقلام به‌عنوان عنصر طراحی استفاده‌شده مخصوص در طراحی سربرگ مطابق با نظر «واگنر» مبنی بر این‌که چیزی که کاربرد ندارد زیبا هم نیست» از مربع‌های کوچک‌تر در اطراف صفحه برای نشان دادن محل تای کاغذ به‌گونه‌ای استفاده کرد که پس از تا شدن کاغذ بازهم دیده شوند. ازآنجاکه برنامه طراحی برای کارگاه عمده و دربرگیرنده فعالیت اصلی بود علامت گل رز برای کلید قفسه‌های کارگاه نیز به کار گرفته شد.مربع عنصر پذیرفته‌شده در نشریه ماهانه «انجمن زتسه سیون» بانام «ور ساکروم Ver Sacrum بود. این نشریه که در سال ۱۸۹۸ به راه افتاد نمایشگاه‌ها، نشریات ادبی هنرمندان آوانگارد، تصویرسازی‌ها و آثار دکوراتیو هنرمندان «زتسه سیون» را موردبحث قرار می‌داد و برای رعایت نهایت اقتصاد در هزینه چاپ اغلب با دو رنگ و با نهایت دقت در طراحی تهیه می‌شد.
این نشریه بیش از آن‌که یک مجله باشد یک نشریه خصوصی بود و پس از ۶ سال که به فعالیت خود پایان داد، فقط ۶۰۰ نفر اشتراک داشت. مجله دیگری به نام «دی فلاش» Die flache که شامل آثار طراحی بود به‌اندازه مجله «ورساکروم» تأثیرگذار و اقتصادی بود.
اشتیاق طراحان وینی به تکنولوژی جدید تکثیر، در طراحی «کارل اتوسکا» Carl Otto Czeschka برای چاپخانه ایالتی دیده می‌شود. این اثر در کادری که (موزر) طراحی کرد، با متنی همراه شد که «لاریش» برای صفحه یک کتاب تنظیم کرده بود. با توجه به این اثر در مقایسه با پوسترهای وینی، می‌توان گفت که صفحات کتاب آنان برخلاف پوسترهایشان از موفقیت و هماهنگی کمتری برخوردار بوده‌اند. آلمانی‌ها به‌طور سنتی از حروف سیاه گوتیک که به نام «فراکچور» Fractur معروف بود در چاپ استفاده می‌کردند. این سبک کم‌کم جایگزین گونه‌های مختلف سبک ونیزی قرن ۱۵ شد. چنین طراحی سنتی توسط یک معمار به نام «آدلف لوس» Adolf Loos پذیرفته شد و برای طراحی عنوان مجله «داس آندره» Das Andere از این سبک استفاده کرد. او عقیده داشت که این حروف، هرچند که در دوران قبل طراحی‌شده‌اند؛ مدرن به نظر می‌رسد، و حتی آن را مدرن‌تر از طراحی آرت نو «اتو اکمن» Otto Eckmann می‌دانست.
طراحان اواخر قرن نوزدهم وین، در اشتیاق نشان دادن برای تکنیک‌های جدید تکثیر، فعالیت‌های بین‌المللی داشتند و در نشان دادن فعالیت‌های آوانگارد – که تا زمان جنگ اول جهانی نیز ادامه پیدا کرد – پیشرو بودند. آثار طراحی و حروف‌نگاری «اوژن شیل » Egon Schiele و «اسکار کوکوشکا» Oskar Kokoschka به‌عنوان اولین شاهکارهای اوایل «اکسپرسیونیسم» معرفی شدند و تعلیمات حروف‌چینی «لاریش» که در آثار «کلمن موزر» دیده می‌شود، پایه اصول آموزش طراحی قرار گرفتند. طراحان وین درواقع خود سفارش‌دهندگان طراحی بودند، اما برای مشاوره در امور جریانات فرهنگی در سطح بالایی از اجتماع قرار داشتند. در ۱۹۰۲، «کلمن موزر» برای اوراق بانکی و تمبرهای پست طراحی‌هایی انجام داد و آن‌ها را در کادرهایی تزیینی قرارداد. (سری تمبرهای بوسنی هزرگوین که در ۱۹۰۶ چاپ شدند، اولین تمبرهایی بودند که از تصویر عکاسی استفاده نمودند. تا این دوره، طراحان وینی هنوز هم در زمره هنرمندان بشمار می‌آمدند و حرفه طراحی گرافیک» هنوز پا نگرفته بود.
در راستای این تحولات در آلمان نیز جنبشی صورت گرفت که نمونه‌های آن در آثار «پیتر برنس» Peter Behrens و «وان د ولده » مشهود است. نقاشانی که به معماری روی آوردند، طراحی را قسمتی از زندگی روزمره دیدند، مانند «فوتوریست‌های ایتالیایی Futurism و «ساخت‌گرا»های روسی Constructivists که بعد از جنگ اول جهانی فعالیت می‌کردند.
ادامه دارد…